Niedziela. Kotek i Jedwabne pąki.

Niedziela. Kotek i jedwabne pąki. Osobno oczywiście. Dziś po południu postanowiliśmy zostawić malucha Miłki (naszej kotki) w naszym domu.Trzeci kot. A jeszcze rano szukalismy dla niego nowego gospodarza.  Ale jeśli jest miejsce dla dwóch, to i trzeci się zmieści.  A więc zostaje. I dostało mu się z tej okazji imię - Sunduczek.

Kawałek wełnianej dzianiny kupiłam już prawie rok temu. Z myślą o ufilcowaniu szala. Uwielbiam tekstylne zakupy - wybieranie materiałów, ich głaskanie...W mojej Sundukowej Pracowni mam mnóstwo skrzynek, pudeł,  pudełeczek z różnego rodzaju szmatkami. Potem eksperymentuję z połączeniem ich z czesanką wełnianą, jedwabną i innymi dodatkami. Efekty nie zawsze są przewidywalne. Ta dzianina musiała mieć jakieś dodatki pozawełniane, bo niełatwo było ją okiełznać za pomocą wody, mydła i moich rąk oczywiście. Aby jeszcze bardziej urozmaicić fakturę, dodałam jedwabiu przy układaniu kwiatowych pączków. Szal jest niesamowiecie mięciutki. Fajny do narzucenia na siebie i zamotania dookoła szyi (kiedy temperatura niedługo zacznie nas chłodzić). 

 Rozwieszony na mojej zielonej bramie. 

 Tył szala na dwa sposoby.

Pierwszy post. Cieszę się.

Pierwszy post. Cieszę się.

Z czego? Mam bloga, którego założyć mi pomogła moja dwunastoletnia córka. No to się cieszę, że go mam i ją - moją rozgarniętą córkę, która kilka (może więcej) razy zrobiła "klik" i już. Moja młodsza dziewięcioletnia córka siedzi przy mnie i mnie instruuje. "Mamo, wcisnęłaś to dwa razy i dwa razy ci się zapisze." Tak? No rzeczywiście, dwa razy. Ja tego bloga zakładam już od lat dwóch mniej więcej. Ale ciągle było "coś".
Od dziś mam logo mojej firmy. I z tego się też strasznie cieszę. "Paradaczne"  (czytaj - porządne) logo, z którego jestem dumna. Podoba mi się. Ot i co. SUNDUK PRACOWNIA DOROTY SULŻYK. Nawet w dwóch wersjach kolorystycznych i dwóch wariantach. Na razie pokazuję jeden wariant,kwadratowy, następnym razem (bo jeszcze czekam) wrzucę fotkę podłużnego logo. 

I jak?

Cieszę się, bo skończyłam filcowanie szala (co ja się z nim miałam). Ale zdjęcia dopiero następnym razem, bo to już za dużo radości byłoby w jednym poście. 

Tylko obiadu jakoś tak nie ugotowałam. No i jest jeden powód do smutku. Ech... Ale z drugiej strony - dzieci zjadły w szkole, mąż w Kruszynianach u Dżanety (nie jestem pewna, czy imię dobrze zapisuję) Bogdanowicz. A ja mam dziś strawę blogerską.